به گزارش اخبارفلزات، ورود به حوزه تولید عناصر نادر خاکی از جمله آنتیموان جزو اولویت‌های اصلی سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) بوده است. اهمیت استراتژیک این عناصر باعث شد اکتشاف و بهره‌برداری از این ذخایر در دستور کار ایمیدرو قرار گیرد. همچنین ایران با توجه به اهمیت عناصر استراتژیک در صنایع هایتک به سمت بهره‌برداری از این ذخایر رفته و آنتیموان را به مرحله تولید شمش رسانده است. دراین راستا طی بهار ۱۳۹۵ ایران با بهره‌برداری از نخستین واحد پایلوت تولید شمش آنتیموان در منطقه «سفیدآبه» استان سیستان و بلوچستان، به جمع هشت كشور تولیدكننده این شمش در دنیا پیوست.
تولید چنین شمشی باتوجه به قیمت‌های جهانی آن و همچنین شرایط تحریم نقش مهمی در تامین نیاز داخل و همچنین درآمدهای ارزی ایفا می‌کند. از سویی دیگر باتوجه به روابط تجاری میان ایران و چین صادرات این محصول به کشور اژدهای زرد می‌تواند در ارزآوری غیرنفتی نقش مهمی ایفا کند. اما اینکه چرا قرعه به نام گل‌گهر افتاده و شرکت تهیه و تولید مواد معدنی راهبری کارخانه تولید شمش آنتیموان سفیدابه را به این شرکت واگذار کرد، سوالی است که جوابش را می‌توان در نگاهی به عملکرد چندسال اخیر شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر پیدا کرد.
شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر طی سال‌های اخیر با سرمایه‌گذاری در زنجیره ارزش فولاد توانست شعار از معدن تا فولاد را محقق نماید. امروز این شرکت اولین تولیدکننده کنسانتره سنگ‌آهن کشور محسوب می‌شود که نقش مهمی در تامین مواد اولیه واحدهای فولادی ایفا می‌کند. در کنار این موضوع با سرمایه‌گذاری‌های درست و کارشناسی و همچنین بومی‌سازی تکنولوژی و عدم وابستگی به واردات، سهم ۴ درصدی در تولید شمش فولاد دارد و تلاش می‌کند این سهم را افزایش دهد.
در این راستا افزایش سوددهی باعث شده شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر سرمایه‌گذاری‌های خود در حوزه ماشین‌آلات، اکتشافات و توسعه زنجیره ارزش را بالا ببرد. از سویی دیگر برنامه‌های توسعه‌ای این مجموعه تمایل سهامداران را افزایش داده است در نتیجه سرعت اجرای طرح‌ها بالا می‌رود. سرمایه‌گذاری معدنی و صنعتی گل‌گهر در طرح ملی انتقال آب خلیج‌فارس در کنار طرح‌های توسعه‌ای معدنی و فولادی نمونه‌ای از توان این مجموعه برای تامین نقدینگی است. درنتیجه واضح است که چنین توانایی باعث شد شانس راهبری کارخانه شمش آنتیموان به این شرکت برسد. لذا این تصمیم را می‌توان جزو برون سپاری‌های دولت برای توسعه هرچه بیشتر بخش معدن تلقی کرد. چنین تصمیمی بازی «برد-برد» خواهد بود که شاید دستاورد بیشتری برای گل‌گهر به همراه داشته باشد.
گفتنی است، حضور گل‌گهر در این مجموعه و راهبری آن در مسیر توسعه می‌تواند مسیری برای ورود به دیگر پروژه‌های مهم معدنی باشد که سکان هدایتش به این شرکت کرمانی واگذار شود. از سویی دیگر افزایش درآمد در چنین بخش‌هایی توان سرمایه‌گذاری شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر برای توسعه هرچه بیشتر در منطقه را افزایش می‌دهد و منطقه شرکت را به اهداف پیش‌بینی شده یعنی تبدیل به منطقه ویژه اقتصادی، قطب تولید سنگ‌آهن و فولاد نزدیک خواهد کرد.
اما آن طور که پیداست مجموعه سازمان‌های دولتی همچنان شرکت‌های زیرمجموعه خود را برای اجرای پروژه‌های استراتژیک و مهم ترجیح می‌دهند. این موضوع شانس حضور بخش خصوصی در حوزه معدن که توانمندی تعامل خارجی بیشتری دارند را کاهش می‌دهد. اما شرکت‌های بزرگ مانند گل‌گهر می‌توانند با تعامل و ایجاد کنسرسیوم‌های معدنی بخش خصوصی را وارد بازی توسعه کنند.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه