میلگرد فولادی در انواع ساده و آجدار و به صورت کلاف و شاخه در جنسهای مختلف سادهکربنی، آلیاژی و زنگنزن تولید میشود و در صنایع مصرفی بادوام، حملونقل، ساختمان، زیرساخت، ماشینآلات و تجهیزات، نظامی و… مورد استفاده قرار میگیرد. به دنبال کاربرد گسترده این محصول فولادی در بخشهای مختف، تجارت جهانی آن نیز اهمیت فراوانی طی سالیان اخیر پیدا کرده است و کشورهای صنعتی جهان همچون آلمان، چین، ایالات متحده آمریکا و ترکیه، ازجمله بزرگترین واردکنندگان و صادرکنندگان میلگرد فولادی بودهاند.
در این میان، وضعیت تجارت میلگرد در ایران به عنوان یکی از ۱۰ فولادساز بزرگ جهان چندان مناسب نبوده است. طبق گزارش انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران، حجم صادرات این محصول در هفت ماهه سال ۱۴۰۴، به یک میلیون و ۴۴۶ هزار تن رسیده که این میزان با افت ۱۸ درصدی نسبت به مدت مشابه سال ۱۴۰۳ (یک میلیون و ۷۵۸ هزار تن) همراه بوده است. همچنین، ارزش صادرات میلگرد فولادی در هفت ماهه امسال ۶۳۸ میلیون دلار برآورد شده که این میزان نیز کاهش ۲۴ درصدی را در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته (۸۴۴ میلیون دلار) رقم زده است. نگاهی به آمار واردت این محصول در هفت ماهه سال جاری نیز نشان از افت حجم و ارزش واردات، به ترتیب به میزان ۳۶ درصد و ۳۰ درصد در مقایسه با مدت مشابه سال پیش دارد.
این میزان کاهش چشمگیر تجارت میلگرد فولادی در حالی رقم خورده که این روزها کشور بیش از هر زمان دیگری، به ارزآوری به داخل نیازمند است و بیشک با اعمال مکانیزم ماشه و تشدید تحریمها از سوی غرب، آینده به مراتب دشوارتری پیشروی فعالان این بخش خواهد بود؛ کمااینکه اکنون شاهد هستیم کشور دوست و همسایه یعنی عراق که تا پیش از این یکی از مهمترین مقاصد صادراتی میلگرد ساخت ایران به شمار میآمد، واردات میلگرد از سه پایانه مرزی شلمچه، مهران و سومار به خاک خود را ممنوع اعلام کرده و زنگ خطر را برای نوردکاران داخلی به صدا درآورده است.
داستان به همینجا ختم نمیشود و استفاده برخی تجار و بازرگانان عراقی از کارتهای بازرگانی یکبار مصرف، وضعیت صادرات میلگرد توسط شرکتهای داخلی را بیش از پیش بغرنجتر کرده است. در شرایطی که تولیدکنندگان میلگرد موظف به برگشت ۱۰۰ درصد ارز حاصل از صادرات خود به کشور و عرضه آن در مرکز مبادله ارز و طلای ایران هستند، این افراد به راحتی و بدون نیاز به برگشت ارز میلگرد ساخت ایران را در کشور خود به فروش میرسانند و حتی اقدام به صادرات آن به سایر کشورها نیز میکنند. چنین معضلی نه تنها زمینهساز عدم برگشت ارز به داخل کشور شده بلکه تیشه به ریشه صادرکنندگان داخلی زده است و رفع آن، ضرورتی بس پراهمیت است که باید در دستور کار بخشهای مرتبط قرار بگیرد.
اگرچه در حال حاضر یکسری اقدامات اساسی با هدف بهبود شرایط حاکم بر حوزه تجارت میلگرد و حمایت از نوردکاران داخلی همچون عرضه بخشی از ارز حاصل از صادرات این محصول در تالار دوم انجام شده است اما باید این واقعیت را بپذیریم که اینقبیل مسائل چارهساز وضعیت فعلی نخواهد بود و تنها راه باقی ماندن در بازارهای به شدت رقابتی امروز، حرکت همراستا با تکنولوژیهای روز به منظور افزایش کیفیت میلگردهای تولیدی است. در حالی که اکنون دو بازار هدف اصلی میلگرد ساخت ایران یعنی عراق و افغانستان به دنبال خودکفایی در تولید این محصول هستند و از طرفی، رقبای سرسختی همچون چین نیز به بازار این کشورها ورود پیدا کردهاند، میلگردسازان داخلی میتوانند با افزایش کیفیت محصولات خود به بازارهای کشورهای حاشیه خلیج فارس، شمال آفریقا، حوزه (CIS) و حتی ترکیه ورود پیدا کنند و در رقابت با سایر فولادسازان جهان خوش بدرخشند.
در پایان باید گفت اگر دولت و مسئولان ذیربط به دنبال بهبود وضعیت تجارت خارجی و رشد ارزآوری به داخل کشور در شرایط بحرانی فعلی هستند، میبایست از دخالتهای نابهجا و وضع بخشنامهها و دستورالعملهای خلقالساعه در این حوزه بپرهیزند تا تولیدکنندگان بخش خصوصی بتوانند با دغدغه خاطر کمتری، به رشد کیفیت محصول تولیدی و حضور در بازارهای صادراتی بیندیشند. علاوهبراین، همانطور که پیشتر نیز اشاره شد، چارهای جز حرکت در راستای تکنولوژی و فناوریهای روز تولید برای میلگردسازان داخلی وجود ندارد که این مهم نیز رفع تحریمها و برقراری ارتباط دوسویه و مشترک با شرکتهای مطرح و معتبر جهانی را میطلبد.
انتهای پیام//
ثبت دیدگاه